Mensonwaardige mijnen stempelden het leven van Limburgers
Indrukwekkend persoonlijk verhaal van oud-mijnwerker Wiel Bothmer in het Nederlands Dagblad (21 september 2015). Door Marry Schoemaker. Beeld: Franco Gori.
Wiel Bothmer (73) werkte van 1956 tot 1971 in de Limburgse mijnen en daarna als therapeut in het gevangeniswezen. Hij is getrouwd.
Een fragment uit het artikel:
"Het was soms gevaarlijk, er waren regelmatig vecht- en steekpartijen. ‘De gedetineerden konden een ‘‘nee’’ vaak niet verdragen, als je iets beloofd had, maar het lukte niet, nou dan brak de hel los. Ze zitten daar tussen vier muren, figuurlijk gebonden aan handen en voeten.’ Bothmer bleef rustig. ‘Net als in de mijnen, kon het in de bajes ook heel explosief zijn. Ik keek er niet van op, was nergens bang voor en kon goed reageren bij onverwachte situaties. Ik kon het ook goed van me afzetten, als ik thuis kwam, ging ik gewoon weer biljarten of andere leuke dingen doen. In de mijnen had ik ook mensen onder de stenen uitgehaald, en moest dan de volgende dag gelijk weer aan het werk. Je had geen psychologen, zo was het in de jaren vijftig. Ik had goed contact met de gedetineerden. Als oudere dwong ik ook wel respect af. We dronken samen koffie, biljartten. Er was voor hen niet veel nodig om te vertellen over hun thuissituatie. Ze hadden ook medelijden met zichzelf dat ze in de bajes zaten.’ Over zijn ervaringen in de mijnen en privé-leven vertelde hij veiligheidshalve niet."
